Hevesli bir ormancı olan Patrick çevre korumacı olarak işine yeni başlamıştı. Almanya'nın güneyinde bulunan çeşitli tür ağaçların olduğu büyük bir ormanı yönetiyordu.
Patrick boruya daha da yaklaştı, kulağını o yöne çevirdi, artık emindi. Yerin altından gelen bir ses duymuştu. Keskin, anlaşılmayan ama kesinlikle umutsuz bir ses.
Patrick hemen telsizini aldı ve bir meslektaşından destek istedi.
Yardım yola çıkmıştı ama Patrick onu bir başına orada bırakmaya dayanamadı. Kendi başına araştırmaya karar verdi. Eline bir fener ve telefonunu alıp girişi aramaya başladı.
Yalnızca tek bir seçenek vardı: dümdüz ilerlemek. Patrick gelebilecek yeni seslere kulağını kabartarak ileri doğru yavaşça birkaç adım attı. İniltiler burada da duyuluyordu.
Patrick yürümeye devam etti ve etrafındaki alanın su tabakasıyla kaplı olduğunu gördü. Gürültü sağ taraftan gelmişti ama görünürde kimse yoktu. Şimdi yalnızca akan suyun sesini duyabiliyordu. Kırık bir borudan geliyormuş gibi görünen suyun hızı artıyor ve koridoru dolduruyordu!
Kapının arkasında tuhaf bir açıklık vardı. Başka bir kapı mı vardı? Bir denizaltının girişine benziyordu. Onun arkasında da bir başka açıklık daha vardı. Burası neresi? Tüm bu geçitler de neyin nesi?
Ufak odanın köşesinde yere kıvrılıp oturmuş yaşlı bir kadın duruyordu. Soğuktan titriyor ve üzgün görünüyordu. Elbiseleri pisti. Patrick hemen montunu çıkardı ve kadının omuzlarına sardı.
Kocam altı ay önce vefat etti ve hayatı boyunca burada çalıştı," dedi kadın. "Onunla son kez içeri girmek istemiştim. Veda edebilmek için."
Patrick kadının kalkmasına yardım etti ve çıkışa kadar ona destek oldu. Birlikte Patrick'in girdiği açıklıklara tırmandılar. Neyse ki odalardan hâlâ geçilebiliyordu.
Olaydan iki hafta sonra Patrick ve yaşlı kadın, tesisi kumla doldurmayı planladılar. Artık araştırma merkezi olarak kullanılmadığına göre tesisi yeniden doğaya teslim etmenin iyi olacağını düşünmüşlerdi.
