Abi benimkisini boş ver… Gel seninkini bulalım.” der.

Serçenin bir tanesi bahar günü dalgın dalgın uçuyormuş.

Bir anda fark etmiş ki, bir yolun üstünde uçuyor ve karşıdan da motosikletli bir adam geliyor.

Her ikisi de çarpışmayı engellemek için ellerinden geleni yapmışlar ama nafile…

Serçe “çotaaank” diye kaska çarpıp düşmüş.

Şimdi, motorcu arkadaşımız, Allah’ı var sıkı bir hayvan sever.

Doğal olarak hemen atlamış motordan; koşmuş serçenin yanına.

Serçe baygın yatıyor… Kıyamamış, bırakamamış yolda, almış getirmiş eve.

Eskiden kalma bir de kafesi var evde…

Baygın serçeyi kafesin içine güzelce yerleştirmiş.

Yanına da az biraz su, az biraz ekmek koymuş, vurmuş kafayı yatmış.

Bizim serçe bir müddet sonra ayılmaya başlamış…

Daha tam seçemiyor ortalığı.

Hafif bulanıklık var yani.

Bir bakmış ekmek, su, parmaklıklar…

Birden dank etmiş vaziyet:

– “Kahretsin lan! Motorcuyu öldürmüşüz iyi mi?!!!!!!”

Üç birbirinden inatçı arkadaş yolda karşılaşmışlar.

Birbirlerine inatçılıklarından bahsediyorlarmış…

Biri diğerlerine:

– “Ben akşam eve gelince kapıyı 1 defa çalarım açıldı açıldı.

Açılmazsa sabaha kadar kapının önünde yatarım” demiş.

İkincisi:

– “Seninki de inat mı?

Benim dişim ağrıyınca gider hepsini çektiririm.

İnat bu ya!” demiş.

Üçüncüsü lafa girmiş:

– “Sizinkilerde bir şey mi?

Ben evlendiğim ilk gece hanımla kavga ettik, o gün bugündür ayrı yatarız” demiş.

O sırada arkadaşları araya girmiş:

– “O zaman senin kız ve oğlan kimden?”

O da böbürlenerek cevap vermiş:

– “Valla inat bu ya, onu da hiç sormadım” demiş.

Bir Türk ve bir Amerikalı kıyafet almak için alışveriş merkezine eşleri ile birlikte giderler.

Hanımları çok beğendikleri elbiseyi almak için mağazanın birine girerler.

Sonra diğer mağaza, diğer mağaza derken eşlerinden iyice uzaklaşırlar.

Türk ve Amerikalı bir anda eşlerini kaybettiklerini fark ederler.

Beraberce hanımlarını aramaya koyulurlar.

Türk, Amerikalıya sorar:

– “Abi, senin hanım nasıldı?

Tarif et. Rastlarsam bulayım” der.

Reklamlar

Amerikalı:

– “Benim eşim 1,80 boylarında, sarışın, mavi gözlü, mini etekli.

Ya seninki nasıldı?” diye cevap verir.

Türk:

– “Abi benimkisini boş ver…

Gel seninkini bulalım.” der.

*******************************************

İçeri girer girmez neşeyle bağırdı:

Anne biliyor musun bugün yuvada ne oldu?

Görmüyor musun ? Telefonla konuşuyorum.

Herkesin sevdiği şey birbirine benzemiyordu. Annesi telefonu, babası arabayı seviyordu.

Her şey erteleniyordu, telefon ve araba söz konusu olduğunda… Bir de eve misafir gelecek oldu mu kendisine hiç yer kalmıyordu.

Nerelere gitseydi? Annesi kapattı telefonu.

Mutfaktan tencere sesleri geliyordu. Koşarak yanına gitti:

Sana yardım edeyim mi ? dedi, en sevimli halini takınarak. Annesi manalı manalı baktı:

Hayırdır? Bir yaramazlık mı var? Bak bir de seninle uğraşmayayım. Çok yorgunum zaten.

Yorgunluk nasıl bir şeydi ? Bazen elinde oyuncağıyla uykuya daldığında anneannesi oyuncağı yavaşça elinden alır :

‘Nasıl yorulmuş yavrucak. Uykunun gül kokulu kolları sarsın seni..’

diyerek alnına bir öpücük konduruverirdi.

Yorgunluk gül kokulu bir uykuya dalmaksa eğer, neden annesi kendisiyle böyle kızgın kızgın konuşuyordu.

—Anneciğim yorulduğun zaman gül kokulu uykulara dalarsın. Anneannem öyle söylüyor.

—Uykuya dalayım da, gül kokuları kusur kalsın. Yorgunluktan ölüyorum.

Bu kelimeden nefret ediyordu.’Yorgunum, yorgun olduğumdan, böyle yorgunken’….

—Anneciğim sen yorulma, diye…

—Yemekte konuşuruz çocuğum. Bankada işler yetişmedi. Baban gelene kadar bunları bitirmem lazım. Hadi sen oyna biraz.

Hani siz yoruluyorsunuz ya…Eeee….Ben de oynamaktan yoruluyorum. Ne yapayım bilmem?

Yapılmaması gerekenleri biliyordu da büyükler, yapılması gerekenleri hiç bilmiyorlardı.

Işıklar söndü birden.

Annesi öfkeyle söylenmeye başladı.

—Mum da yok! diye diye karıştırdı dolapları el yordamıyla.

Çocuk sırtüstü yatıp, anneannesinin köyünü düşündü. Gaz lambasının ışığında deli tavşan masalını anlatışını.

Deli tavsanın duvardaki aksini getirdi gözlerinin önüne. Anneannesi gibi iki ellerini birleştirip işaret parmaklarını yukarı kaldırarak

tavşan kafası yaptı.

”Bak deli tavşan” diyerek parmaklarını oynattı. Yoldan geçen arabaların farları duvardaki tavşana yol açtı. Tavşan alabildiğine hür

dolaştı sağda solda. Otlarla kuşlarla konuştu. Sonra yorgun düştü. Duvardaki görüntü minik avuçların açılmasıyla kayboldu. Kolu yavaşça

kanepeden aşağı sarktı.

Sonra ışıklar geldi.

Kadın çocuğun hiç konuşmadığını akıl etti. Birden kanepeye koştu. Küçücük dizlerini karnına doğru çekerek uykuya dalmıştı.

Masanın üstündeki dosyalara baktı iğrenerek. Dindirilmez bir pişmanlık doldurdu içini.

Uyandırmaktan korka korka küçük alnına bir öpücük kondurdu.

Çocuk sanki bir ipucu bekliyormuşçasına aralanan gözleriyle mırıldandı;

— İşin bitince beni sever misin anne? dedi.

Kadın, sevilmek için randevu alan çocuğuna bakarak sabaha kadar ağladı…

Abi benimkisini boş ver… Gel seninkini bulalım.” der.

Önerilen Videolar

Bunlar da İlginizi Çekebilir